Ten eerste verwijst de Schepper naar Zichzelf met de naam “Allah” in de Koran:
Hij is God, de schepper, de maker, de vormgever. Hem komen de mooiste namen toe. Hem prijst wat er in de hemelen is en wat er op de aarde is en Hij is de Machtige, de Wijze. [de Koran 59:24]
De naam “Allah” is de eigennaam van Allah, de Almachtige. Volgens de meeste geleerden is deze naam niet afgeleid van stamletters en zijn er ook geen bijvoeglijke naamwoorden aan ontleend, zoals bij andere Arabische namen.
Zo ook is Allah, onze Heer, van niets of niemand afgeleid, noch werd iets of iemand van deze afgeleid. De naam “Allah” heeft geen meervoudsvorm; hij bestaat uitsluitend in het enkelvoud. Onze Schepper zegt: Hij is Eén. In tegenstelling tot de meeste Arabische zelfstandige naamwoorden, bestaat de naam “Allah” uitsluitend in de bepaalde vorm (Arabisch: mu’arraf). De naam ‘Allah’ kan niet onbepaald worden gemaakt, wat vaagheid of de mogelijkheid van een soortgelijke impliceert. Dit betekent dat de naam niet gegeven of gebruikt kan worden om iemand anders te beschrijven of aan te duiden. Zo is ook Allah onze Heer onderscheiden zonder de mogelijkheid van een gelijkenis, en Hij kan niet een eponiem van een ander zijn.
Als we het over Allah hebben, hebben we het over twee dingen: Zijn essentie (Arabisch: dhat) en Zijn eigenschappen (Arabisch: ṣifat). Wij kunnen Zijn essentie niet bevatten en elke poging daartoe is bij voorbaat een mislukking. Allah verklaart over Zichzelf:
Hem bereiken de blikken niet, maar Hij bereikt de blikken wel. En Hij is de welwillende, de welingelichte. [de Koran 6:103]
Allah de Verhevene heeft zowel actieve als essentiële eigenschappen. Het verschil tussen deze twee is dat iedere eigenschap waarvan het tegenovergestelde toegeschreven kan worden aan Allah, een actieve eigenschap is. Als voorbeeld wordt genoemd dat Hij de Schepper is. Dat is tegenovergesteld aan het feit dat hij ook de Gever van de Dood is. Hij doet de schepping dus ook weer teniet.
In gevallen waarin het tegenovergestelde niet kan worden toegeschreven aan Allah, spreken we van essentiële eigenschappen. Als voorbeelden worden leven, glorie en kennis genoemd.[1]
Het bestaan (al-Wujud): Het bestaan (al-Wujud) van Allah is noodzakelijk. De realiteit van de schepping wijst op het bestaan van een Schepper. Om deze reden wordt Allah ook wel ‘de Noodzakelijk Bestaande’ (Arabisch: wajib al-wujud) genoemd. Dit geldt voor alle tijden en plaatsen. Het tegenovergestelde van deze eigenschap zou het niet-bestaan zijn, maar dat is onmogelijk omdat dit leidt tot de conclusie dat er niks zou bestaan. De realiteit ontkracht deze “conclusie”. Het geloven in het bestaan van Allah is verplicht. Het is een eeuwig en absoluut attribuut. Allah bestaat zonder begin, zonder einde en zonder gebondenheid aan een plaats of tijd.
Eeuwigheid (al-Qidam): Nadat je begrepen hebt dat de hele schepping voor haar bestaan van Allah afhangt, kun je ook begrijpen dat Allah altijd al heeft bestaan. Tijd is door Hem geschapen. Zijn bestaan was dus “vóór” de tijd. Hij wordt er niet door beperkt of aangetast. Als er een einde aan zou komen, zou Zijn noodzakelijk bestaan onveranderd voortduren. Dit preludeert op het volgende kenmerk.
Het is verplicht om te geloven dat Allah eeuwig is. Dat wil zeggen; er is geen begin aan Zijn Bestaan. Zijn eigenschappen zijn ook eeuwig. Niets is eeuwig, behalve Allah en Zijn eigenschappen.
Eeuwigheid (al-Baqa‘): Dit hangt samen met de bovenstaande punten. Er kan nooit een situatie zijn, hetzij vóór, tijdens, of na de schepping van de tijd, waarin Allah niet bestaat. Het is verplicht om te geloven dat Allah eeuwig is in die zin dat Zijn bestaan niet zal eindigen. Zijn bestaan is eeuwig en Zijn attributen zijn eeuwig. Er is niets eeuwig op zich, behalve Allah. Het paradijs en de hel zijn echter wel eeuwig, omdat Allah wilde dat ze eeuwigdurend zijn. Ze zijn daarom eeuwig – niet vanwege zichzelf – maar vanwege Allah.
Eenheid (al-Wahdaniyyah): Er zijn drie verschillende betekenissen die op Allah’s essentie en eigenschappen van toepassing zijn. Hij is alleen zonder tweede, uniek zonder gelijken en één zonder delen.
Het is verplicht om te geloven dat Allah één is zonder deelgenoten, niet bestaande uit delen en zonder gelijke aan Hem. Met Eén wordt niet een aantal geduid, maar het feit dat Hij geen deelgenoten heeft. ‘Eén’ wordt soms gebruikt om de helft van twee aan te geven, dit is dus een (tellende) cijfer van het numerieke systeem. Soms wordt ‘één’ gebruikt om een entiteit aan te duiden die geen deelgenoot, geen gelijke en geen voorbeeld heeft in zijn wezen of zijn eigenschapen. Daarmee wordt dus geduid dat die entiteit uniek is. Volgens deze betekenis is Allah ‘Eén’ in die zin dat Hij geen deelgenoot, geen gelijke en geen medegenoot heeft in Zijn wezen, Zijn eigenschappen en/of in Zijn daden.[2]
Geen gelijkenis met de schepping (al-Mukhalafatu lil-hawadith): Hij is anders dan de schepping (mukhalafah li al-ḥawadith). Alles anders dan Allah ontstond uit niet-bestaan. Daardoor is Alles afhankelijk van Allah. Alle dingen, behalve Allah, hebben een gebrek. Hij is vrij van onvolkomenheden. Zo is Hij anders dan alles en ook anders dan wat de verbeelding over Hem kan oproepen. Anders gezegd, je kunt je onmogelijk voorstellen hoe Hij is. Allah lijkt niet op één van Zijn schepselen – in Zijn Essentie, noch in Zijn Eigenschappen en ook niet in Zijn daden.
Behoefteloos (al-Qiyamu bin-nafs): Allah is van niets afhankelijk. Dat wil zeggen: Hij bestaat op zichzelf (Arabisch: al-ṣamad). Allah heeft niets nodig. Hij heeft niets en niemand nodig om Hem bestaan te geven, want Hij bestaat zonder een begin. Ook heeft Hij niemand nodig om Hem kennis te geven, omdat Zijn attributen bestaan zonder een begin. Alle Goddelijke eigenschappen zijn eeuwig en absoluut.
De eigenschappen van de goddelijke essentie zijn exclusief voor Allah en zijn noodzakelijk. Dat wil zeggen, geen ander wezen kan deze eigenschappen hebben en het is onmogelijk dat ze er niet zouden zijn.
Evenals Allah’s essentie zijn Zijn eigenschappen eeuwig en volmaakt. Allah heeft Zichzelf ermee beschreven en ze bieden een belangrijke basis om een relatie met onze Schepper te ontwikkelen. Omdat mensen tijdelijk en onvolmaakt zijn, is ons beperkte verstand niet in staat de volledige werkelijkheid van deze eigenschappen te vatten. Ze stellen ons echter in staat ons tot Allah te verhouden op een manier die overpeinzing, liefde en verbondenheid bevordert.
Er zijn twee manieren om iets te beschrijven: het benoemen van de positieve eigenschappen (Eigenschappen die Allah bezit) en negatieve attributen (eigenschappen die onmogelijk aan Allah kunnen worden toegeschreven).
Schepselen kunnen op een beperkte manier gelijknamige eigenschappen delen. Ze kunnen dus ook beschreven worden met dezelfde termen die gebruikt worden om Allah te beschrijven, maar de betekenis die dat met zich brengt is onvolmaakt in vergelijking met wat aan Allah wordt toegeschreven. Zo kan iemand bijvoorbeeld beschreven worden als iemand die barmhartig is (raḥmah), maar dit staat in schril contrast tot de barmhartigheid van Allah. Dit begrip wordt door Allah verklaard in een vers over Zijn essentie:
فاطِرُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۚ جَعَلَ لَكُم مِّنْ أَنفُسِكُمْ أَزْوَاجًا وَمِنَ الْأَنْعَامِ أَزْوَاجًا ۖ يَذْرَؤُكُمْ فِيهِ ۚ لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ ۖ وَهُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ ﴿١١﴾De grondlegger van de hemelen en de aarde. Hij heeft uit jullie eigen midden echtgenotes voor jullie gemaakt en ook uit het vee paren; daarmee vermeerdert Hij jullie. Niets is aan Hem gelijk. Hij is de Horende, de alziende. [de Koran 42:11]