Er zijn twee belangrijke meningen over dit onderwerp.

Geleerden die het toestaan

Er bestaat geen brede consensus onder geleerden, maar de overgrote meerderheid van geleeren zijn van mening dat het aankopen en verkopen van huiskatten is toegestaan, of in het slechtste geval slechts afgeraden is. Dit is de standaardopvatting en wordt breed gedragen binnen de vier madhhabs: Hanafi[1], Maliki[2], Shafi’ie[3] en Hanbali[4], enkele tabi’ien en Ibn Abbas. Imam at-Tahawi heeft zich bovendien aangesloten bij deze opvatting. In het ‘Mukhtasar van Khalil’, in het eerste deel over de regels van transacties, staat: “Het is toegestaan om een kat of een roofdier te kopen voor zijn huid.” (وجاز هر وسبع للجلد). In het commentaar (Hashiya) van Dusuqi worden de woorden van al-Banani aangehaald, die zei: “Wat betreft een kat, het is toegestaan om deze te kopen om er voordeel uit te halen, levend of dood, volgens het duidelijke begrip van de Mudawanna. Dit is zoals al-Mawwaq het heeft uitgelegd.[5]

Geleerden die het verbieden

De opvatting van vertegenwoordigers van de dhahiri madhhab en een minderheid binnen de voer rechtsscholen, is dat het kopen en verkopen van katten verboden is en dat indien iemand een kat nodig heeft, degene die een extra kat heeft verplicht is om deze te doneren aan degene die behoefte heeft. Imam Ibn Hazm, een belangrijke dhahiri geleerde, verbood de verkoop van katten. Imam Ibn al-Qayyim volgde dezelfde mening en baseerde zich hierbij op de uitleg van Ibn Hazm en een van de twee meningen van Imam Ahmad. Andere Hanbali geleerden beschouwden de verkoop van katten echter slechts als onwenselijk in plaats van verboden. De overgrote meerderheid van Hanbali geleerden volgde de mening van Imam Ahmad dat de verkoop van katten is toegestaan. Sommige tijdgenoten volgden de dhahiri en Ibn al-Qayyim in hun mening, terwijl anderen de meerderheidsopvatting volgden.

De oorzaak van het verschil van mening omtrent de verkoop van huiskatten is te wijten aan de houding ten opzichte van de uitspraken van de metgezellen over deze kwestie, evenals de hadith die gerapporteerd wordt door Imam Muslim met isnad van Ma’qil, waarin wordt verhaald dat Abu al-Zubeir zei: “Ik vroeg Jabir over de prijs van honden en katten. Hij zei:

“De Profeet ﷺ verbood dat.” (Muslim)

Deze hadith is overgeleverd door Abu Zubayr (moge Allah tevreden met hem zijn) van Jabir (moge Allah tevreden met hem zijn) en staat vermeld in Sahih (1569). De hadith zou kunnen  aantponen dat het niet toegestaan is om honden en katten te verkopen.

Er zijn ook berichten van Abu Hureira en Jabir (metgezellen), Taus en Mujahid (tabi’ien) dat zij de verkoop van katten afkeurden en veroordeelden. Hun afkeuring kan worden opgevat als onwenselijk (makruh) zowel als verbod (haram).

Ibn Hazm begreep uit de hadith dat de uitdrukking “strikt beperkt” aangeeft dat het een kwestie is van wat verboden is in de sharia, dat wil zeggen haram. En hij schreef dit verbod toe aan alle soorten aan- en verkoop van katten. Hij deed hetzelfde met overleveringen van Jabir, Taus en Mujahid, waarbij hij hun afkeuring en veroordeling (karaha) interpreteerde als een mening over het verbod (haram).

Imam al-Nawawi al-Shafi’i schreef: “De verkoop van (getemde) katten is toegestaan zonder meningverschillen onder ons (Shafi’i-geleerden). Alleen al-Bagawi in Sharh Mukhtasar al-Muzani rapporteerde van Ibn al-‘Asa dat hij zei: “Niet toegestaan.” En dit (statement) is afgeweken (shazz) en fout. En de overgrote meerderheid van geleerden sprak in overeenstemming hiermee. Qadi Iyad gaf dit van de meerderheid door. ”[6]

In samenvatting: er zijn verschillende meningen over het kopen en verkopen van katten, maar de meerderheid van geleerden is van mening dat het toegestaan is. Dit is vooral van toepassing in de huidige tijd, waarin katten niet gratis verkrijgbaar zijn, en de profeet ﷺ heeft duidelijk gesteld dat het houden van een kat toegestaan is.

[1] Bada’i al-Sana’i” door al-Kasani, volume 5, pagina 142

[2] Al-Taj wal-Ikleel” door Al-Mawwaq, volume 4, pagina 267

[3] Al-Majmoo'” door Al-Nawawi, volume 9, pagina 229

[4] Al-Insaf” door Al-Mardawi, volume 4, pagina 187

[5] Kitab Mawahib al-Jalil min Adillah Khalil [Ahmad bin Ahmad al-Mukhtar al-Shanqiti], Vol. 3, pagina 249.

[6] Al-Majmoo Sharh al-Muhadhdhab, door Abu Zakariya Muhyi al-Din bin Sharaf al-Nawawi Vol. 9, pagina 229