De werkelijkheid laat zien dat iedere schepping behoeftig is. Om te overleven is een mens voortdurend afhankelijk van zaken die van vitaal belang zijn, terwijl deze niet geheel binnen zijn handbereik liggen. Tegelijkertijd is de mens zwak en erg kwetsbaar. Iedere mens wordt weleens overmeesterd door zorgen, ziektes en rampen, die een levenswerk in een oogwenk kunnen ruïneren.

De mens heeft ook te maken met diverse zaken die waarop hij geen invloed op heeft. Denk aan geboorte, dood en zaken op hem afkomen.

Reflecteren en overpeinzen over de positie van de mens op aarde, in verhouding tot de Schepping in zijn totaliteit leidt tot de conclusie dat er achter de zichtbare en tastbare harmonie van het heelal een Hogere is, een Voortreffelijke Wil aanwezig is die alles leidt en controleert.

De mens krijgt de wereld aangeboden als een tafel, overvloedig bedekt met allerlei soorten eten en drinken. Telkens wanneer de mens zijn hand uitstrekt naar zo’n geschenk, voelt hij onvermijdelijk de aanwezigheid van de Schenker, waardoor hij een nog groter plezier en bewondering beleeft en ervaart.

In formele religieuze termen zouden we zeggen dat gevoelens en begrippen zoals die door de natuur opgewekt worden in het menselijke bewustzijn, een stadium zijn van bevestiging van de Schone Namen en Attributen van de Maker die zich door zijn creatie kenbaar maakt. Elke lof, elke pracht en elke schoonheid vertelt over degene die haar schiep. Elk systeem, evenwicht en orde duidt op iemand die het instelde en het voortdurend in stand houdt. Alles bij elkaar genomen voelt de mens zich verplicht om dankbaar te zijn voor alle geschenken die hij ontvangt en Allah te aanbidden als antwoord op Zijn bekendmaking van zichzelf.

Een bedoeïen zei:

“Sporen van een kameel wijzen op de aanwezigheid van een kameel, voetsporen op het zand zeggen iets over een reiziger. Is het dan niet zo dat de hemel met haar sterren, de aarde met haar bergen en de zee met haar golven wijzen op de Maker, de Almachtige, de Alwetende, de Wijze en de Zorgzame?”

Als een eenvoudige bedoeïen, wiens kennis zich beperkte tot de woestijn, al zulke gewaarwordingen kon hebben, wat te zeggen dan van anderen, zoals de boodschapper van Allah Mohammed, vrede zij met hem, wiens diepgaande kennis en begrip de wereld zouden redden? Lang voordat de goddelijke Openbaring kwam, realiseerde hij zich de bedoeling van het bestaan, “voelde” de Waarheid (al-Haq) in het grote boek van het heelal en begon ernaar te zoeken. Hij trok zich terug in de grot van Hira en wijdde zich geheel aan aanbidding.