Het belang van ‘A‘ūdhu Billāh bij het reciteren van de Koran

Wanneer iemand de Koran wil reciteren, wordt het aangeraden om eerst “A‘ūdhu billāhi min al-shayṭān al-rajīm” te zeggen, oftewel: “Ik zoek toevlucht bij Allah tegen de vervloekte Satan.” Dit helpt om afleiding en verkeerde gedachten te voorkomen en om de recitatie puur en oprecht te maken.

1. Waarom ‘A‘ūdhu Billāh zeggen?
Het reciteren van de Koran is een daad van aanbidding, en de shaytaan probeert altijd om de lezer af te leiden, twijfels te laten krijgen of zijn intentie te beïnvloeden. Door toevlucht bij Allah te zoeken, beschermt de reciteur zich tegen deze invloeden en kan hij zich beter concentreren op de woorden van Allah.
In de Koran staat een duidelijk bevel om toevlucht bij Allah te zoeken vóór het reciteren. Dit laat zien dat het belangrijk is om dit als gewoonte te nemen. De Profeet ﷺ reciteerde ook vaak ‘A‘ūdhu Billāh voordat hij de Koran las, en hij leerde zijn metgezellen hetzelfde te doen.

2. ‘A‘ūdhu Billāh in en buiten het gebed
Er is een verschil tussen het reciteren van de Koran in het gebed en daarbuiten:
• Buiten het gebed: Het is aanbevolen om altijd ‘A‘ūdhu Billāh te zeggen vóór het beginnen met reciteren. Dit is een manier om de recitatie te beginnen met een zuivere intentie en bescherming tegen afleiding.
• Tijdens het gebed: Hierover verschillen de geleerden.
o De meeste rechtscholen beschouwen het als soennah om ‘A‘ūdhu Billāh te zeggen vóór Al-Fatihah, zowel in verplichte als vrijwillige gebeden.
o De Maliki-madhhab maakt een uitzondering en stelt dat ‘A‘ūdhu Billāh niet wordt uitgesproken in verplichte gebeden, omdat het niet is overgeleverd dat de Profeet ﷺ dit deed. In vrijwillige gebeden is er meer ruimte om het wel te zeggen.

3. Hardop of stil?
Over de manier waarop ‘A‘ūdhu Billāh wordt uitgesproken, zijn er verschillende meningen:
• Sommigen zeggen het hardop, vooral als er meerdere mensen luisteren, zodat zij zich ook kunnen voorbereiden op de recitatie.
Anderen zeggen het stil, vooral wanneer men alleen reciteert of in een groep een deel van de verzen reciteerd, waarbij isti’ada eerder al is uitgesproken.