De meerderheid van de rechtsgeleerden heeft aangegeven dat het toegestaan is om de Koran gezamenlijk in één stem te reciteren. Sterker nog, de meerderheid beschouwt het als wenselijk.

Imam An-Nawawi ze: “Er is geen bezwaar tegen gezamenlijke recitatie; integendeel, het is aanbevolen.”[1] En hij zei: “Weet dat gezamenlijke recitatie met duidelijke bewijzen en de praktijken van onze voorgangers en opvolgers aanbevolen is.”[2]

Imam Al-Buhuti zei: “En gezamenlijke recitatie met één stem is niet verwerpelijk”.[3]

Sheikh Ibn Taymiyyah zei: [“En het beheerd reciteren is goed volgens de meerderheid van de geleerden, en tot beheerd reciteren behoort hun gezamenlijke recitatie met één stem.”[4]

Al-Wansharisi zei: “Wat betreft het gezamenlijk reciteren van een gedeelte van de Koran, niemand heeft het afgekeurd behalve Malik, in zijn gewoonte om het volgen te verkiezen. En de meerderheid van de geleerden staat het toe en beveelt het aan, en zij baseren zich hierop op de authentieke hadith: ‘Wanneer mensen samenkomen in een huis van Allah om het Boek van Allah te reciteren en het onderling te bestuderen, dan zal de kalmte over hen neerdalen, engelen zullen hen omringen, barmhartigheid zal hen bedekken, en Allah zal hen herinneren bij degenen bij Hem.’] Vervolgens is de praktijk hiervan bevestigd door de mensen van deze landen en tijdperken, en deze doelen zullen niet teleurstellen in hun beloning, waaronder het regelmatig reciteren van de Koran zoals aangemoedigd in de hadiths, en het laten horen van het Boek van Allah aan degenen die het willen horen onder de algemene moslims; aangezien de gewone man niet in staat is het te reciteren, vindt hij hiermee een manier om het te horen, en het zoeken naar de genoemde deugd in de hadith; aangezien er geen specifieke tijd is vastgesteld, en het nalaten ervan, overgeleverd van de voorgangers, duidt niet op een uitspraak als niemand van hen het afgekeurd of verboden heeft in die tijden.”[5]

Dit soort recitatie is bekend en bekend bij de mensen van Marokko, zowel vroeger als nu.

Abu Al-Tahir Al-Fasi heeft aangegeven dat het aanbevolen is, en vermeld dat de eerste die dit in Afrika introduceerde, Mahriz At-Tunisi was.[6]

De mening van Imam Malik over het gezamenlijk reciteren van de Koran

Het is overgeleverd van Imam Malik dat hij het afkeurde; Al-Kharshi zei: [“Malik keurde het af dat reciteurs samenkwamen om één soera te reciteren, en zei: ‘Dit was niet de praktijk van de mensen, en hij zag het als een innovatie.'”[7]

Imam Malik sprak zich uit tegen deze praktijk om bepaalde ongeoorloofde methoden in de recitatie te beheersen; zoals dat die recitatie gepaard gaat met het verfraaien van stemmen door sommigen hun stem te verhogen op een manier die de recitatie buiten de grenzen van tajweed brengt[8], of dat sommigen die het beoefenen verwikkeld raken in een competitie in memorisatie en pronken met vooruitgang daarin.[9]

Bewijs voor de rechtmatigheid van het gezamenlijk reciteren van de Koran:

Daarom, als men zich onthoudt van deze verboden praktijken in de recitatie, dan is het toegestaan om gezamenlijk te reciteren met één stem; vanwege het feit dat dit praktijk was onder de voorgangers, en onder de daden van de metgezellen, moge Allah tevreden met hen zijn, is dat Abu Ad-Darda, moge Allah tevreden met hem zijn, de Koran bestudeerde met een groep die samen reciteerde. Zie: “At-Tibyan” van An-Nawawi (p. 102).

Suwaid bin Abdul Aziz zei: “Wanneer Abu Ad-Darda na het ochtendgebed in de moskee van Damascus bad, verzamelden mensen zich om bij hem te reciteren; hij plaatste hen in groepen van tien met een leider voor elke groep, en hij stond in het gebedsnis en hield hen in de gaten, dus als iemand een fout maakte, ging hij terug naar zijn leider, en als zijn leider een fout maakte, ging hij terug naar Abu Ad-Darda om hem te vragen, en Ibn Amir was de leider van een groep van tien, aldus zei Suwaid, en toen Abu Ad-Darda stierf, volgde Ibn Amir hem op.”

En van Muslim bin Mishkam die zei: “Abu Ad-Darda zei tegen mij: ‘Tel degenen die bij mij de Koran reciteren’, dus ik telde ze en er waren ongeveer 1600, en elke tien van hen hadden een recitant, en Abu Ad-Darda stond over hen, en wanneer een man van hen het memoriseren voltooide, ging hij naar Abu Ad-Darda, moge Allah tevreden met hem zijn.[10]

Een ander bewijs voor de toelaatbaarheid is wat overgeleverd is door Abu Huraira, moge Allah tevreden met hem zijn, dat de Profeet, vrede en zegeningen zij met hem, zei: “Wanneer mensen samenkomen in een huis van Allah om het Boek van Allah te reciteren en het onderling te bestuderen, dan zal de kalmte over hen neerdalen, barmhartigheid zal hen bedekken, engelen zullen hen omringen, en Allah zal hen herinneren bij degenen bij Hem.” Overgeleverd door Muslim.

Imam Ibn Rajab Al-Hanbali zei na het noemen van het verschil van mening onder de geleerden over deze kwestie: [“En de meesten gebruikten de hadiths die wijzen op de aanbeveling van samenkomen voor de studie van de Koran als algemene bewijs, en de Koran is de beste vorm van herinnering”.[11]

De nobele hadith is gekomen om aan te tonen dat het samenkomen voor de recitatie en de studie van het Boek van Allah de oorzaak is van Gods welbehagen en de neerdaling van Zijn barmhartigheid. Het is een algemene tekst, dus het blijft algemeen omvattend voor alle vormen van bijeenkomsten voor recitatie en studie; het is wettelijk vastgesteld dat wanneer Allah de Verhevene iets instelt op een algemene of onbepaalde manier, het wordt genomen in zijn algemeenheid en breedte, en het is niet juist om het te specificeren of te beperken in een bepaalde manier zonder bewijs.

Imam Shihab ad-Din al-Hamawi zei: [“Het onbepaalde blijft in zijn algemeenheid totdat er iets komt dat het specificeert.”[12]

En Imam al-Khatib ash-Sharbini zei: “Het algemene blijft algemeen tenzij het gespecificeerd is.”[13]

Doelen en richtlijnen van de groepsrecitatie van de Koran

Dit type recitatie heeft een aantal goede doelen; waaronder: het aanscherpen van de memorsatie, het ondersteunen van de zwakken, het wakker schudden van de onachtzamen, en het helpen van degenen die niet goed kunnen lezen bij het memoriseren. Het valt ook onder de deugd van samenkomen in herinneringsbijeenkomsten, en de Koran is het beste, meest eerbiedwaardige en hoogste type herinnering.

Het is belangrijk om te vermelden dat deze recitatie moet worden gekaderd door de principes en regels van recitatie van de Koran en de referentie hiervoor is naar de geleerden van recitatie en onderwijs in elke islamitische regio.

Wat ook de toelaatbaarheid beperkt: dat deze methode de majesteit en heiligheid van de Koran niet schendt, en dat het geen verstoring veroorzaakt voor anderen; zoals bidders, Koranlezers, boeklezers en slapenden.

Conclusie

Op basis daarvan en in het geval van de vraag: het is toegestaan om samen te komen voor de recitatie van de Heilige Koran met één stem; aangezien het aanbevolen is om samen te komen voor de recitatie en studie van de Heilige Koran, en dat is algemeen, blijft het algemeen omvattend voor alle vormen van bijeenkomsten voor recitatie en studie.

En Allah, de Verhevene, weet het beste.

 

—–

[1] Imam An-Nawawi, Al-Majmu'” (2/166, uitg. Dar Al-Fikr)

[2] Imam An-Nawawi At-Tibyan fi Adab Hamalat Al-Quran” (p. 101, uitg. Dar Ibn Hazm):

[3] Imam Al-Buhuti Sharh Muntaha Al-Iradat” (1/255, uitg. Alam Al-Kutub)

[4] Ibn Taymiya, Al-Fatawa Al-Kubra” (5/344, uitg. Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah)

[5] Al-Wansharisi, Al-Mi’yar Al-Mu’rib wa Al-Jami’ Al-Maghrib” (1/155, uitg. Awqaf Al-Maghrib)

[6] Abu Al-Tahir Al-Fasi , Al-Fawa’id Al-Jamilah” van Al-Shawshawi (p. 238, uitg. Awqaf Al-Maghrib)

[7]Al-Kharshi, Sharh Mukhtasar Khalil (1/352, uitg. Dar Al-Fikr)

[8] Ibn Rushd Al-Jadd, Al-Bayan wa Al-Tahsil (1/298, uitg. Dar Al-Gharb Al-Islami

[9] Abu Al-Walid Al-Baji , Al-Muntaqa (1/345, uitg. As-Sa’adah)

[10] Adh-Dhahabi , Ma’rifat Al-Qurra’ Al-Kibar (p. 20, uitg. Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah)

[11] Imam Ibn Rajab Al-Hanbali, Jami’ Al-Ulum wal Hikam (3/1022, uitg. Dar As-Salam

[12] Imam Shihab ad-Din al-Hamawi, Ghamz ‘Uyun al-Basa’ir (3/195, gepubliceerd door Dar al-Kutub al-‘Ilmiyya)

[13] En Imam al-Khatib ash-Sharbini, “Mughni al-Muhtaj” (6/202, gepubliceerd door Dar al-Kutub al-‘Ilmiyya)